Een man en een vrouw ontmoeten elkaar toevallig en wandelen door de veranderende straten van Seoel.
Het Koreaanse woord mimang kent meerdere betekenissen. Eén, het onvermogen iets te begrijpen door onwetendheid. Twee, het onvermogen te vergeten wat men wil vergeten. En drie, een verre zoektocht. In het speelfilmdebuut van Kim Taeyang, dat zich afspeelt in Seoul, observeert de camera in drie delen de veranderingen in tijd, ruimte en personages die aansluiten bij deze definities. Gedurende vier jaar opgenomen in Seoul, legt de film levendig de veranderingen vast bij de personages en de stad — met name het historische Jongno — tijdens de wandelingen van een koppel door memory lane.
Misschien markeert dit het begin van een nieuwe stijl in de Koreaanse film: de fotografie van dit drieluik weet onverwacht schoonheid — zelfs romantiek — te vinden in een stad die vaak als oververzadigd met smakeloze reclameborden wordt beschouwd.
Door het gebruik van een telelens komen we dicht bij de personages, maar door bewuste kadrering krijgen we nooit het volledige plaatje te zien. Kim onthult nooit genoeg om emoties volledig over te brengen, waardoor hij het perspectief van de film afvlakt, als een nabootsing van de manier waarop cinema iemands leven samenvat in een paar uur. Ondanks de afstand tot de personages weet Mimang gevoelens van nostalgie en verlangen op te roepen voor een plek en mensen die we niet kennen.
