Grappig, lief, pijnlijk en romantisch: dat zijn The Baltimorons Cliff (gespeeld door coscenarist Michael Strassner, van wie we meer gaan horen) en Didi (de noodtandarts bij wie Cliff op Kerstavond belandt en met wie hij vervolgens de hele avond door Baltimore trekt). Ja, hij is onuitstaanbaar (en laat zijn verloofde wachten), maar ook onweerstaanbaar charmant. Net als de film zelf, het soloregiedebuut van Jay van de Duplass-broers.
Er is iets onuitstaanbaars aan als iemand zo charmant is dat ie ermee wegkomt onuitstaanbaar te zijn. Maar dus ook iets charmants. En dat geldt voor Cliff en zo te zien, afgaande op interviews, ook voor acteur Michael Strassner, die Cliff niet zomaar speelt, maar belichaamt.
Cliff heeft iets weg van een enorme puppy, die in z’n enthousiasme dingen omgooit en ook voortdurend van alles vergeet, maar desondanks oprecht beteuterd kijkt als ie een standje krijgt. Nu is Clifford een volwassen man, die echt wel z’n best doet volwassen dingen te doen (zo heeft ie alweer zes maanden geen druppel alcohol gedronken) en ook echt z’n best doet, als het nodig is, om een serieus gesprek te voeren en serieus te luisteren naar wat de ander te zeggen heeft en hoe hij die ander pijn heeft gedaan. Maar je ziet dat het hem moeite kost. En dat ie het liefst weer als een puppy rond zou stuiteren. En dan alles meteen weer vergeten is.
De regisseur is Jay Duplass van de Duplass Brothers (die overigens, zegt Jay, gemakkelijk een gevecht zouden winnen tegen de Coen Brothers en de Safdie Brothers, omdat de Duplasses het best in vorm zijn), die met The Baltimorons zijn eerste soloregie heeft gemaakt. Het is een geliktere (en dat bedoel ik niet negatief) versie van waarmee de broers bekend zijn geworden: lowbudget hedendaagse babbelfilms (de mumblecore).
En zo komen we bij de tweede hoofdpersoon: de tandarts bij wie Cliff op Kerstavond belandt omdat ie tegen een muur opgelopen is omdat ie op z’n telefoon zat te kijken. Zij heet Didi (Liz Larsen) en heeft haar eigen issues, waar hij ongegeneerd in prikt en die hij per ongeluk afluistert. Ze houdt z’n flirtages eerst af, omdat ie behoorlijk onuitstaanbaar is (en ook omdat ie om de haverklap zijn verloofde blijft noemen, bij wie hij op dat moment eigenlijk Kerst zou moeten zitten te vieren – een beetje alsof hij zichzelf eraan wil herinneren, lijkt het: ik heb een verloofde, ik heb een verloofde).
Maar hij is ook charmant – en langzaam maar zeker (en omdat ze door allerlei toevallige gebeurtenissen, op allerlei plekken in Baltimore, steeds maar geen afscheid kunnen nemen) geeft ze zich gewonnen. Net als ik. En net als de bezoekers van het festival South by Southwest, waar The Baltimorons een publieksprijs won.
Nu zou ik liever niet hoeven zeggen dat Didi een stuk ouder is dan Cliff, omdat dat m/v-omgekeerd zo vanzelfsprekend is in de cinema (en in de wereld) – zoek Humphrey Bogart en Ingrid Bergman maar eens op. Maar het is wel echt onderdeel van het verhaal: Didi’s ex-man is hertrouwd met een veel jongere vrouw, vertelt Didi, en ze benoemt ook haar menopauze en haar kleinkind. Op een bepaalde manier past haar deceptie precies bij Cliffs aarzelingen over zelf beginnen aan het huisje-boompje-beestje en in die zin speelt het verschil in levensfase werkelijk een rol. Maar op een andere manier helemaal niet: dit zijn gewoon twee mensen met een geweldige chemie die heel hard voor elkaar vallen. Hij ongefilterd en onhandig; zij avontuurlijk en argwanend – boem!
Dus ja, het is behoorlijk onuitstaanbaar hoe Cliff zijn verloofde bij haar moeder laat zitten met Kerst om met z’n noodtandarts de hort op te gaan. Maar het is ook een avond waarvan ik niet zou willen dat ie stopt. En ook die verloofde (Olivia Luccardi) krijgt in een handvol mooie scènes de ruimte om een volledig, volwaardig personage te zijn, boos, bezorgd en begripvol, allemaal tegelijk.
Trigger warning: het onderwerp zelfdoding speelt een rol in de plot.
KEES Driessen
LINKS
- https://www.youtube.com/watch?v=yGFbZonFdzU, Jay Duplass legt op het SLO Film Fest, in gezelschap van Michael Strassner, uit dat hij de acteurs “doelgerichte improvisatie” liet doen: de personages weten waar ze heen willen, de acteurs mogen daaromheen improviseren.
- Oh, oh, houd je van (solo)debuutfilms waarin twee ontroerende en enigszins beschadigde personages (tevens coscenaristen) tijdens Kerst al improviserend door een stad wandelen? Dan heeft Pluk er nog eentje voor je: Fwends van Sophie Somerville!
- https://www.youtube.com/watch?v=H1xsXdXxmXk, Voor een van de locaties in Baltimore die voorkomt in The Baltimorons waren de filmmakers net op tijd: kort daarna werd de Francis Scott Key Bridge geramd door een containerschip en ging ten onder.
- https://www.youtube.com/watch?v=Re05AyVsz8o, The Baltimorons houdt net zo veel van Baltimore als hoofdpersoon Cliff (en als hoofdrolspeler en geboren Baltimoron Michael Strassner). Randy Newmans lied Baltimore gaf in 1977 een heel andere indruk: “Never coming back here, ‘till the day I die.”
