Brother Verses Brother is aanstekelijke guerrilla-cinema, vol broederlijke rivaliteit, folkmuziek en beatnik-poëzie. Wandel mee door San Francisco met Ari en Ethan Gold, op zoek naar werk, de liefde en hun 99-jarige vader.
‘They fuck you up, your family’, parafraseert een voorbijganger in Brother Verses Brother het beroemde gedicht van Philip Larkin. En inderdaad, elkaar gek maken, dat doen de broers Ari en Ethan – tevens een muzikaal duo onder de naam The Brothers Gold (‘The Gold Brothers was op sociale media al in gebruik’). Hoewel de tweelingbroers duidelijk van elkaar houden, zijn ze ook elkaars tegenpolen. De een introvert, de ander extravert. De een gedisciplineerd, de ander fladderig. De een zwaarmoedig, de ander lichtzinnig. De een pretentieus, de ander een crowdpleaser.
Wat ze gemeen hebben? Beide broers leven in de immense creatieve schaduw van hun 99-jarige vader, net-niet-beatnik-icoon Herbert Gold, die op zijn beurt altijd in de schaduw heeft geleefd van generatiegenoten als Allen Ginsberg en Jack Kerouac. Het uitblijven van vader Golds onverdeelde artistieke goedkeuring drukt ontegenzeggelijk op de creatieve carrières van zijn zoons.
Bij aanvang van Brother Verses Brother (geregisseerd door Ari Gold, Ethan Gold heeft het merendeel van de liedjes geschreven) maken de broers zich op voor een kroegoptreden in hun thuisstad San Francisco. Ook vader komt kijken. Althans, zo was afgesproken. Maar wanneer hij uiteindelijk niet op komt dagen, beginnen de zorgen. Is hij overleden? Een zenuwachtige realtime wandeling door San Francisco gaat van start, richting het huis van pa. Met onderweg bijzondere ontmoetingen, broederlijk gekibbel en muziek. Veel muziek.
Warme folknummers vormen de ruggengraat van Brother Verses Brother. Gewapend met gitaar en ukelele brengen de broers hun liedjes ten gehore wanneer de kans zich maar voordoet. En dat is regelmatig, want het oeuvre van de broers beslaat een breed scala aan onderwerpen: familie, de liefde, gastvrijheid in de Duitse horeca. Het zijn kleine, soms melancholische indiepopliedjes die het ritme van de film bepalen.
Brother Verses Brother is ongestileerde, aanstekelijke guerrilla-cinema waar weinig meer dan een handheld-camera en wat grove schetsen van een script aan te pas lijken te zijn gekomen. Zo geschoten dat je de ervaring van een one-taker hebt. Het leven op beeld gevat terwijl het zich ter plekke ontvouwt. Even loop je een eindje met de broers op, zoals ook de Nederlandse muzikant Lara Louise een stukje meewandelt. Het levert in zijn naturalisme onverwacht tedere en ontroerende docu-fictie op. Een intiem slice-of-life-portret van twee broers die voorvoelen dat hun levens zich op een emotioneel kantelpunt bevinden.
Maar bovenal is Brother Verses Brother een ode aan de stad in het algemeen en San Francisco in het bijzonder. De stad als de plek waar je op iedere straathoek onbekenden kunt ontmoeten die de belofte van een andere toekomst in zich dragen. Waar vreemde steegjes de potentie van nieuwe levenspaden herbergen. Het maakt Brother Verses Brother een warme, diepmenselijke en vooral hoopvolle film. De toekomst ligt open, hoe beladen het verleden ook is.
Devi Smits
