Vierentwintig worden is geen feest, merkt Nicolau direct al op zijn verjaardag. Hij woont nog bij zijn ouders, droomt van een muziekcarrière die maar niet van de grond komt, en kan zijn ex-vriendin maar niet uit zijn hoofd zetten.
Een jaar na de breuk hangt hij nog steeds rond, doelloos dwalend door Lissabon. Maar soms, als het voorjaar in de lucht hangt en je eindelijk een baantje vindt in een kantoorboekhandel, begint het leven zich langzaam weer in beweging te zetten.
A Vida Luminosa is het eerste grote film van regisseur João Rosas, maar Nicolau kennen we eigenlijk al langer. Sinds 2012 volgde Rosas dezelfde acteur door verschillende korte films waarin we Nicolau zagen opgroeien. Nu is hij volwassen geworden, maar voelt zich nog steeds een beetje verloren.
Dat klinkt zwaarmoedig, maar A Vida Luminosa is dat helemaal niet. Integendeel: het is een warme, lichte film vol humor en zachte ironie. In plaats van te zeuren over hoe moeilijk het leven is, kiest Rosas ervoor om te laten zien hoe mooi onzekerheid kan zijn—en hoe onverwacht het leven kan verlopen.
En dus wandelt Nicolau door zijn crisis op zijn 24ste met een ontwapenende openheid. Hij telt fietsen voor de gemeente, verhuist naar een gedeeld appartement vol interessante vrouwen, en ontdekt dat Lissabon boordevol onverwachte kansen zit. Vooral als je je hart open houdt voor nieuwe liefdes—ook al zie je overal nog de schaduwen van je vorige relatie.
Wat de film zo bijzonder maakt, is dat je echt het gevoel krijgt dat je naast Nicolau door de stad loopt. Regisseur Rosas en zijn cameraman laten geen toeristisch Lissabon zien, maar de echte stad waar gewone mensen wonen, werken en liefhebben. Cafés waar het licht warm op gezichten valt, boekwinkels waar je iemand tegenkomt die je leven kan veranderen, straten waar elke hoek een nieuwe ontmoeting kan brengen.
Francisco Melo speelt Nicolau met een openheid die alles wat hij ziet en hoort tot hem laat doordringen. Hij is het type persoon dat zich laat vormgeven door de mensen om hem heen, vooral door de vrouwen in zijn leven, die allemaal een stuk meer focus hebben dan hij. Maar dat maakt hem juist zo herkenbaar: wie heeft zich niet weleens zo verloren gevoeld?
Dat Rosas twaalf jaar lang hetzelfde personage heeft gevolgd, geeft A Vida Luminosa iets unieks. Het voelt als terugkeren bij een oude vriend, maar dan wel eentje die eindelijk probeert zijn leven op de rit te krijgen.
A Vida Luminosa bewijst dat je geen ingewikkelde verhalen nodig hebt om iets moois te maken over opgroeien. Soms is het genoeg om gewoon te laten zien hoe iemand leert om weer ja te zeggen tegen het leven—en tegen alle verrassingen die het brengt. dat hun wereld plotseling een heel andere wordt.
