Soft

De queer kids Julien (Matteus Lunot), Tony (Zion Matheson) en Otis (Harlow Joy) zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Samen genieten ze van hun jeugdigheid, vriendschap en vrijheid, terwijl ze tot in de late uurtjes de binnenstad van Toronto onveilig maken. Zoals de baldadige kinderen in Sean Bakers The Florida Project (2017) en David Gordon Greens George Washington (2000) leven deze jonge tieners niet per se in goede omstandigheden, maar als ze samen zijn, dan zijn ze tenminste wel gelukkig. De debuterende regisseur Joseph Amenta noemt diens film een ode aan de jeugd die hen nooit heeft gehad, wat je terugziet in de aanstekelijke en jeugdige energie van de jonge hoofdpersonages die alle drie door non-professionele acteurs zijn gespeeld.

Tegelijkertijd gaat Soft over het onvermijdelijke opgroeien van deze jongeren, en het pijnlijke moment dat hun jeugdige bubbel barst en de problemen van de volwassen wereld ook hun problemen worden. Zo woont Julien niet meer met zijn intolerante moeder, maar met een transvrouw die amper rondkomt van haar sekswerk. Julien kijkt op naar haar als een vrijgevochten vrouw die zelfverzekerd is over haar identiteit. Ondertussen leert hij ook dat haar leven zwaar is geweest, vol met offers en pijn. Niet veel later stapelen de tragedies zich ook op in het leven van Julien, die er zo achter komt dat vrijheid vaak gepaard gaat met kwetsbaarheid.

Het is bijzonder hoe de in Toronto gevestigde genderqueer regisseur Amenta de delicate balans tussen lief en leed in het leven kan laten zien aan de hand van deze mensen. Voor deze film liet hen zich inspireren door de verhalen van allerlei mensen uit de Toronto queer scene, zowel mooie verhalen als trieste verhalen die onderstrepen dat een stabiel en comfortabel leven voor de kwetsbaarste mensen uit deze gemarginaliseerde community nooit een gegeven is.

Er worden eigenlijk te weinig films gemaakt die zo’n helder beeld van deze gemeenschap schetsen. Eikpunt van de queer cinema Paris is Burning (1990) was dan ook een grote inspiratiebron voor Amenta. Net als Sean Bakers moderne klassieker Tangerine (2015) die in 2016 ook op Pluk de Nacht draaide. Je hoort vooral die inspiratiebronnen terug in de bedwelmende, opzwepende soundtrack die melancholische ambient combineert met dreunende Vogue-beats. Geheel in lijn met die speelse en rebelse muziekstijl zou Soft in eerste instantie Pu$$y heten, maar zo’n naam verkoopt wellicht wat minder goed in bepaalde conservatieve filmmarkten.

De titel Soft dekt op een andere manier de lading van deze gevoelige film, die eigenlijk gaat over hoe belangrijk een veilige, warme en liefhebbende omgeving is voor een kind. En over hoe zorg, in welke vorm dan ook, een van de belangrijkste dingen is die een mens aan een ander kan geven.

Hugo Emmerzael