Amanda

“Zit je nou midden in de nacht levensadvies te vragen aan een ex-junk op het internet?” De kerel met wie Amanda via ChatRoulette een goed gesprek dacht te kunnen aanknopen, wijst haar terecht. En terecht. “Als je mij om advies vraagt, kan ik je enkel adviseren om iets te veranderen in je leven.”

Dat dat nodig was, hadden wij tegen die tijd ook al wel in de gaten. Amanda leidt een leven van diepe eenzaamheid, verstopt achter een pantser van kan-me-niet-schelen. Ze is in de twintig maar heeft de omgangsvormen van een nukkige tiener en klampt zich vast aan de dingen die haar troost boden toen ze een kind was. Amanda is net terug van een studie in Frankrijk, waar ze ook al flink alleen was, en in Turijn kent ze alleen haar familie – onverschillige moeder, oudere zus die druk is met haar eigen gezin. Oh ja, en de huishoudelijke hulp, de enige met wie Amanda écht een band heeft – maar die mag van haar moeder haar vriendin niet meer zijn.

Regisseur/scenarist Carolina Cavalli maakt Amanda’s isolatie invoelbaar in eigenzinnige scènes. Als Amanda op zaterdagmiddag naar de bioscoop gaat, zitten er alleen maar mensen in de zaal die net als zij intermenselijk contact nogal ingewikkeld vinden. En als ze naar een “hardcore rave” gaat, staat de industriële loods niet vol met een horde extatische dansers maar schuifelen er alleen wat dolende zielen rond, op meters afstand terwijl ze elkaar amper durven aan te kijken.

Kortom: we beleven de wereld zoals Amanda die ziet en vooral voelt. Dat is een nogal wereldvreemde en gestileerde wereld – ergens op het kruispunt van de quirkyness van Wes Anderson, de kurkdroge humor van Aki Kaurismäki en de Griekse gekte van makers als Yorgos Lanthimos en Athina Rachel Tsangari (zie bijvoorbeeld Chevalier, een paar jaar terug op Pluk).

Die wereld wordt op scherp gezet wanneer Amada er achter komt dat ze toen ze jong was wél een vriendin had. Een boezemvriendin zelfs, een hartsvriendin, een bff. Plotseling heeft Amanda een missie: ze moet en zal de vriendschap met deze Rebecca nieuw leven inblazen. Dat die inmiddels aan pleinvrees leidt en al tijden haar kamer in haar ouderlijk huis niet heeft verlaten, mag niet deren. Zo wordt deze zelfverzekerde debuutfilm ook een portret van een verloren, defaitistische generatie waarin mentale problemen eerder regel dan uitzondering zijn.

Joost Broeren-Huitenga